شمس ِ مولانا
 
 
دغدغه های یک روح
 

" نفس بيخودي "

 

آن نفسی که باخودی،   یار چو خار آیدت

وان نفسی که بیخودی،  یار چه کار آیدت

 

آن نفسی که باخودی،  خود تو شکار پشه‌ای

وان نفسی که بیخودی،  پیل شکار آیدت

 

آن نفسی که باخودی،  بسته ابر غصه‌ای

وان نفسی که بیخودی،  مه به کنار آیدت

 

آن نفسی که باخودی،  یار کناره می‌کند

وان نفسی که بیخودی،  باده یار آیدت

 

آن نفسی که باخودی،  همچو خزان فسرده‌ای

وان نفسی که بیخودی،  دی چو بهار آیدت

 

جمله بی‌قراریت،  از طلب قرار تست

طالب بی‌قرار شو،  تا که قرار آیدت

 

جمله ناگوارشت ، از طلب گوارش است

ترک گوارش ار کنی،  زهر گوار آیدت

 

جمله بی‌مرادیت از طلب مراد تست

ور نه همه مرادها همچو نثار آیدت

 

عاشق جور یار شو ، عاشق مهر یار نی

تا که نگار نازگر،  عاشق زار آیدت

 

خسرو شرق،  شمس دین،  از تبریز چون رسد

از مه و از ستاره‌ها،  والله عار آیدت

                                                                           

                                                                          ( مولانا  - غزل 323 )

-----------------------------------------------------------------------------

وزن:        مفتعلن مفاعلن مفتعلن مفاعلن     (رجز مثمن مطوی مخبون)

غزليات مشهور هم وزن :        در دو جهان لطيف و خوش همچو امير ما كجا ؟  ...   /  آب زنيد راه را ، هين كه نگار مي رسد  ...   /  بي همگان بسر شود ، بي تو بسر نمي شود  ...   /  دام دگر نهاده ام تا كه مگر بگيرمش  ...   /  آمده ام كه سر نهم ، عشق تو را بسر برم  ...   /  آب حيات عشق را در رگ ما روانه كن  ...    /  من طربم ، طرب منم ، زهره زند نواي من  ...   /  دوش چه خورده اي دلا ؟ راست بگو نهان مكن  ...    /   تا تو حريف من شدي ، اي مه دلستان من  ...   /   سير نمي شوم ز تو ، اي مه جان فزاي من   ...  /  آمده اي كه راز من بر همگان بيان كني  ...   / 

------------------------------------------------------------------------------------------

 


برچسب‌ها: مولانا, شمس, غزل, عرفان
 |+| نوشته شده در  چهارشنبه ۱۳ مهر ۱۳۹۰ساعت 7:23  توسط رضا جوانروح  | 
  بالا