" بهار آمد ، بهار آمد "

خوشتر ز عیش و صحبت و باغ و بهار چیست ؟

ساقی کجاست ؟  گو!  سببِ انتظار چیست ؟ 

( حافظ  / غزل 65 ) 

آمد بهار عاشقان ، تا خاکدان بُستان شود

آمد ندای ِآسمان ، تا مرغ ِجان پَرّان شود!

( مولانا  / غزل 536 )

از آمدن ِبهار و از رفتن ِدی

اوراق ِوجود ما، همی گردد طی

می خور! مخور اندوه،  که فرمود حکیم

غمهای جهان چو زهر و تریاقش مِی

( خيام  / رباعي 158 )

آب زنید راه را، هین ! که نگار می‌رسد!

مژده دهید باغ را، بوی بهار می‌رسد!

  ( مولانا  / غزل 549 )

روز ِبهارست،  خیز!  تا به تماشا رویم

تکیه بر ایام نیست ، تا دگر آید بهار

( سعدي  / غزل 296 )

بهار آمد، بهار آمد، بهار مُشکبار آمد

نگار آمد، نگار آمد، نگار بُردبار آمد  

  ( مولانا  / غزل 569 )

بهار آمد، ازگلستان  گل چنیم

ز روی زمین،  شاخ سنبل چنیم

( فردوسي  / بخش 8  -  منوچهر )

غیر ِبهار ِجهان، هست بهاری نهان

ماه رُخ و خُوش دهان،  باده بده ساقیا!

(  مولانا  /  غزل 211 ) 

تا یاد ِلبت نبُوْد گلهای بهاری را

حَقا که اگرهرگز، یک گُل ز چمن خندد!

(  عطار  / غزل  176 )

مهِ دی رفت و بهمن هم، بیا! که نوبهار آمد

زمین سرسبز و خرم شد، زمان لاله زار آمد

درختان بین که چون مستان ،همه گیجند و سرجنبان

صبا برخواند افسونی،   که گلشن بی‌قرار آمد 

(  مولانا  /  غزل 581 )

الا! ای دلربای خوش ،بیا ! کامد بهاری خوش

شراب تلخ ما را دِهْ، که هستْ اینْ روزگاری خوش 

(  سنايي   /  غزل 198 )

خبرت هست که جانْ مست شد از جام بهار!

سرخوش و رقص کنان در حرم سلطان شد

خبرت هست ز دزدی دی دیوانه

شَحنه عدل بهار آمد و او پنهان شد! 

(  مولانا  /  غزل 782 ) 

هست ایام عید و فصل بهار

جشن جمشید و گردش گلزار

ای نگار بدیع، وقت صبوح

زود برخیز! و راح روح بیار

( منوچهري  / رباعي  6 )

عالمْ ،چهارْ فصلست، فصلیْ خلاف ِفصلی

با جنگ ِچارْ دشمن، هرگز قرار ماند؟

پیش آ بهار خوبی! تو اصل ِفصل‌هایی

تا فصل‌ها بسوزد، جملهْ بهار ماند! 

(  مولانا  /  غزل 857 )

ز باغ، ای باغبان، ما را همی بوی بهار آید

کلیدِ باغ ِما را دِه!  که فردامان به کار آید 

( فرخي سيستاني  /  ترجيعات )

امروز، روز ِشادی و امسالْ ، سال ِلاغ!

نیکوستْ حال ِما، که نکو بادْ حال ِباغ

آمد بهار و گفت به نرگس، به خنده گل:

چشم ِمن و تو روشن، بی‌روی ِزشت ِزاغ!

(  مولانا  /  غزل 1298 )

دراین‌ گلشنْ مَپُرسید از بهار، اعتبار ِمن

چوگلْ آیینه‌ای دارم‌ ،که خونْ‌کردند آبش را

 (  بيدل دهلوي  / غزل 90 )

آمدْ بهار ِخرم و آمدْ رسول ِیار!

مستیم و عاشقیم و خُماریم و بی‌قرار

ای چشم و ای چراغ، روان شو به سوی ِباغ

مگذارْ شاهدان ِچمن را در انتظار!

(  مولانا  /  غزل 1121 )

بیا ، بیا ! که نسیم ِبهار می‌گذرد

بیا ! که گُل ز رُخَتْ شرمسارْ می‌گذرد

بیا ! که وقت ِبهار است و موسم ِشادی

مدارْ منتظرم ! وقت ِکارْ می‌گذرد 

(  عراقي  /  غزل 70 )

خامُش! که بهار آمد، گُل آمد و خار آمد

از غیبْ بُرون جَسته، خوبانْ جهت ِدعوت! 

   (مولانا  / غزل  326 )

دیدی که نسیم ِنوْبهاری ِبِوَزید!

ما را ز بهارِ ِما نسیمی نرسید

دردا! که چُوْ گُل ، پَردهٔ خلوتْ بِدَرید

آن گلْ‌رُخ ِما،  پرده نشینی بِگُزید 

(  خاقاني  /  رباعي  122 )

از بهارانْ کِی شود سَرسبزْ سنگْ؟

خاکْ شُو! تا گُل نُمایی رنگْ رنگْ

سالها تو سنگْ بودی دلْ‌خراش

آزمون را یک زمانیْ خاکْ باش! 

( مولانا  /  مثنوي – دفتر اول ) 

گُلانِ ِفصل ِبهاران ، هفته‌ای بی

زمان ِوصل ِیاران، هفته‌ای بی

غنیمت دان وصال ِلاله رُویان

که گُل در لاله زاران، هفته‌ای بی 

( بابا طاهر  / دوبيتي 319 )

بهار آمد، بهار آمد، سلام ْآوَردْ مستان را!

از آن پیغامبر ِخوبان، پیامْ آوَردْ مستان را! 

(مولانا  / غزل 62 )

 بهار آمد، بهار آمد، بهار خوش عُذار آمد

بهار آمد ، بهار آمد، بهار آمد ...