" گوش كشان "

آمده‌ام که تا به خود، گوش کِشان کِشانمت

بی دل و بیخودت کنم، در دل و جان نشانمت

آمده‌ام، بهار ِخوش،  پیشِ ِتو ایْ درخت ُگل

تا که کنار گیرمت، خُوشْ خُوشْ و می‌فشانمت

آمده‌ام که تا تو را جِلوه دهم در این سَرا

همچو دُعای عاشقان، فوقِ فلک رسانمت

آمده‌ام که بوسه‌ای از صَنَمی رُبوده‌ای

بازبده به خٌوشدلی، خواجه که واسِتانَمت

گٌل چه بٌوَد، که كٌل تویی، ناطقِ ِامر قل تویی

گر دگری نَدانَدَت، چون تو مَنی بِدانَمت

جان و روانِِ ِمنْ تویی، فاتحه ِخوان منْ تویی

فاتحه شوْ تو یک سَری، تا که به دل بخوانمت

صیدِ منیْ شکار ِمن، گر چه ز دامْ جَسته‌ای

جانب دام ْبازْ رٌو، وَر نَرَوی برانمت

شیر بگفت: مَرْ مَرا، نادره آهوی برو

در پی ِمن چه می‌دَوی، تیزْ که بَردرانمت

زخمْ پذیر و پیشْ رٌو، چون سِپر شجاعتی

گوش به غیر زِهِْ مَده، تا چو کَمان خَمانمت

از حد ِخاکْ تا بشر، چند هزار مَنْزلست

شهر به شهر بُردمت، بر سَرِ ِرَه نمانمت

هیچ مَگو و کَف مَکُن! سَر مَگشایْ دیگ را

نیکْ بجوش و صبر کُن! زانْکِ هَمی‌پزانمت

گویِ ِمنی و می‌دوی، در چوگان ِحکم من

در پیِ تو همی‌دوم، گر چه که می‌دوانمت!

                                                                       ( مولانا  - غزل 322 )

-----------------------------------------------------------------------------

وزن:        مفتعلن مفاعلن مفتعلن مفاعلن     (رجز مثمن مطوی مخبون)

غزليات مشهور هم وزن :        در دو جهان لطيف و خوش همچو امير ما كجا ؟  ...   /  آب زنيد راه را ، هين كه نگار مي رسد  ...   /  بي همگان بسر شود ، بي تو بسر نمي شود  ...   /  دام دگر نهاده ام تا كه مگر بگيرمش  ...   /  آمده ام كه سر نهم ، عشق تو را بسر برم  ...   /  آب حيات عشق را در رگ ما روانه كن  ...    /  من طربم ، طرب منم ، زهره زند نواي من  ...   /  دوش چه خورده اي دلا ؟ راست بگو نهان مكن  ...    /   تا تو حريف من شدي ، اي مه دلستان من  ...   /   سير نمي شوم ز تو ، اي مه جان فزاي من   ...  /  آمده اي كه راز من بر همگان بيان كني  ...   / 

------------------------------------------------------------------------------------------